target is new

Maandag 23 februari vond de tweede editie van de Nederlandse (of Utrechtse) versie van This Happened plaats. Deze cyclus lezingen over interaction design staat in het teken van de weg naar het eindresultaat, in plaats van het resultaat zelf en wordt georganiseerd door Kars Alfrink in samenwerking met Ianus Keller en Alexander Zeh. Het was weer een inspirerende avond waarbij duidelijk een ander thema boven kwam drijven als de eerste editie.

In de eerste editie leek het vooral te gaan om trail-and-error-design. Doen leek bijna belangrijker dan het toepassen van design-methodes.
In deze editie kwam wat mij betreft het thema ‘field studies’ naar boven drijven. Alle sprekers hadden op elk een eigen wijze veel te maken bij het betrekken van de doelgroep in het ontwerpproces.

Industrieel ontwerpster Sanne Kistemaker opende met haar project Piece of Family waarin ze een communicatiemiddel heeft ontworpen om de kloof tussen grootouders en kleinkinderen te dichten. De essentie van het proces was dat ze samen met een familie het ontwerpproces heeft doorlopen en haar ontwerpen direct kon toetsen op effectiviteit.

Dat leerde haar bijvoorbeeld dat je een succesvol product voor ouderen kan ontwerpen zolang je de Senseo interactie maar als referentie gebruikt.
Maar het meest interessant vond ik haar antwoord op een vraag uit het publiek of ze niet beperkt was door slechts een familie te interviewen. Uiteraard kon ze dat alleen maar bevestigen, maar ze ging nog een stapje verder: hoe dichter je bij je doelgroep kruipt in het ontwerpproces, hoe meer je eigen interpretatie van invloed wordt op het resultaat. Je moet dus wel referentieonderzoek inbouwen.
Of anders gezegd: co-creatie zou je beter co-reflectie kunnen noemen.

Tweede spreker was Niels Keetels die vertelde over zijn afstudeerproject op de HKU gamedesign ‘Softbody‘. Bij Niels werd het thema fieldstudy nog wat verder getrokken. Niels was in het research project op zoek naar de grenzen van free play, spelen zonder doel, en bestudeerde daarin het gedrag van peuters. Zij bleken volkomen zonder doel te spelen, iets wat hij als startpunt van zijn spel nam. In hoeverre kunnen spelers zonder structuur en doel toch een zinvolle gameplay laten ontstaan.

Even los van zijn bevindingen (volwassenen zijn geen kinderen en je moet op tijd stoppen met prototypen om het project af te krijgen), vond ik vooral een gedachte tussen de regels door. In essentie heeft hij in zijn onderzoeksproject namelijk een spel ontworpen dat interessanter was voor de toeschouwer dan voor de speler zelf. De vraag die je kunt stellen is wat er gebeurt als je dit zichtbaar maakt, iets waar we tijdens de borrel wat verder over doordachten. Ontstaan er dan andere spelpatronen als het doel van het spel niet in het spel zit, maar in hetgeen het oplevert voor de toeschouwers?

Irene van der Peer vertelde over een 10 jaar oud project in Zuid-Afrika waar ze probeerde een product te ontwerpen dat er voor zou zorgen dat de bevolking meer de handen gaat wassen na toiletbezoek.
Ook zij stond stil bij de manier waarop ze de lokale bevolking had betrokken. Het eerste wat ze deed was het bediscussieren van het probleem met de sleutelpersonen in de community. Daarnaast deed ze diepgaand onderzoek naar de gewoontes om goed inzicht te krijgen in het gedrag.
Helaas was niet duidelijk of het slimme product uiteindelijk tot resultaat heeft geleid.

De laatste presentatie werd door de twee oprichters van Mimoa gehouden. Deze online dienst biedt interessante architectuur om te bezoeken buiten de geijkte boekjes. De dienst is ontstaan uit een persoonlijke frustratie van de twee initiators Mieke Vullings en Naomi Schiphorst. Beide zijn architect en konden niet de goede tips vinden voor hun architectuurtrips. Het was interessant om te horen hoe ze als ontwerpers andere ontwerpers inhuren om de eigen gedachten te focussen.

Als je naar het centrale thema kijkt, is hier op een andere manier sprake van fieldstudy; namelijk een 1-op-1 invulling van een behoefte van de makers zelf. Ze luisteren sterk naar de gebruikers van de site, maar uiteindelijk hebben ze elkaar plechtig beloofd wel te zorgen dat ze niet van hun oorspronkelijke eigen behoefte afdwalen. Misschien had ik nog moeten vragen hoe ze daar praktisch gezien een fieldstudy naar de eigen interesses zouden uitvoeren.

This Happened had dit keer een ander karakter dan de eerste keer, maar was minstens zo waardevol. Mooi vond ik het om te zien hoe ondanks de verschillen tussen de sprekers en hun projecten toch een centraal thema naar boven kwam drijven.
Benieuwd wat volgende keer (29 juni) het impliciete thema wordt. Ik ben bijvoorbeeld op zich wel nieuwsgierig naar teamdynamiek of de relatie met de klant. Er is dus nog genoeg te bespreken voor meer interessante This Happened avonden die er vast gaan komen.